Idea Sztuki dostępnej dla szerokiego grona odbiorców jest bliska mojej gościni, młodej absolwentce wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych – Michalinie Choroszczak Tilgner. Jej interpretacja pejzaży karkonowskich cieszy się ogromnym zainteresowaniem. W naszej rozmowie, malarka z góralską charyzmą opowiada o mięsistości w swoim malarstwie.
Katarzyna Moczulska: Tworzysz sztukę dekoracyjną i czujesz się z tym doskonale.
Michalina Choroszczak Tilgner: Tak naprawdę nie sądziłam, że moje prace będą kiedykolwiek uznane za dekoracyjne! Bo zwykło tak być, że moje prace podobały się niewielkiemu gronu, więc na swój sposób jest to dla mnie komplement, że moje malarstwo trafia do ludzi i zwyczajnie się podoba.
Ta dekoracyjność wyszła tak jakoś przypadkiem, bo nie była dla mnie nigdy celem samym w sobie, gdyż zawsze przy tworzeniu prac towarzyszą mi konkretne inspiracje i założenia, a pracuję przede wszystkim cyklami.
Ale… wierzę w idee sztuki dostępnej dla ludzi. Chciałabym, by sztuka jako taka była szerzej dostępna dla normalnego człowieka i nie budowała tych barier dystansu i ekskluzywności, które rynek sztuki często w sposób sztuczny próbuje nam narzucić – czyli, że sztuka jest czymś ekskluzywnym, nie do kupienia przez każdego, a artysta to jakaś oderwana od rzeczywistości persona z przerośniętym ego, którego strach o cokolwiek zapytać, by nie wyjść na ignoranta.
Troszkę tak na przekór walczę z tym przez lata wykreowanym wizerunkiem i chciałabym zmniejszać ten dystans w relacji artysta-odbiorca.
Lubię wiedzieć, że owoc mojej artystycznej pracy znajduje swoje miejsce w konkretnej, dedykowanej przestrzeni, współgra z osobowością i gustem klienta; nota bene: „Kolekcjoner” to też takie duże słowo, które na początku przygody ze sztuką może nieco przytłaczać, a musimy pamiętać, że każdy z nas kiedyś zaczynał.
Lubię kontakt z klientem, lubię mieć feedback, które prace mu się podobają, a które mniej. Mój klient to najczęściej osoba świadoma, o rozwiniętej wrażliwości, która współgra z moją. Oczywiście będzie sporo osób świadomych i wrażliwych, do których moje prace nie trafią, ale to również jest element ćwiczenia naszych gustów. Bo właśnie również poprzez to, co z nami nie współgra, poznajemy lepiej siebie i dochodzimy do tego, co tak naprawdę nam się podoba, a do pewnych rzeczy musimy ten swój gust wyćwiczyć.
Kiedyś nie lubiłam abstrakcji, a dziś poniekąd sama ją uprawiam – nie lubiłam, bo jej nie czułam, nie rozumiałam jej.
Abstrakcja jest przetworzeniem otaczającej nas rzeczywistości.
Myślę że marzeniem byłoby osiągnięcie takiej świadomości i otwartości na sztukę wśród społeczeństwa, by kolekcja sztuki, która odzwierciedla charakter i gusta właściciela była czymś tak naturalnym jak kolekcja ulubionych płyt w domu.
Jak Ty jako twórca, patrzysz na świat?
Inspiracje naturą stanowią główną oś mojej twórczości. W moim malarstwie interesuje mnie przede wszystkim relacja człowieka z otaczającą go rzeczywistością i tym, jak ją postrzega.
Ta subiektywna obserwacja jest w zasadzie głównym motywem moich prac, gdyż skupiam się na ukazaniu, jak charakter postrzegania wpływa na odbiór otaczającej nas rzeczywistości. W swoich pracach ukazuję rzeczywistość ukazaną w skali makro, jak to ma miejsce w przypadku cyklu Fragmenty Większej Całości, gdzie punktem wyjścia jest obserwacja przez soczewkę mikroskopu, jak i motyw teleskopu – soczewki aparatu, który wykorzystuję w górskich pejzażach ze swojego drugiego cyklu Pocztówki z Karkonoszy.
Skupiam się następnie na kompozycji i kolejno eksponuję i eliminuję to, co uznam w dalszym procesie tworzenia obrazu. Reszta jest już abstrakcją.
Abstrakcja to…
Dla mnie osobiście nie istnieje coś takiego jak abstrakcja jako taka, gdyż każda jest w sobie przetworzeniem otaczającej nas rzeczywistości. W moich pracach poniekąd pejzaż staje się tylko pretekstem do stworzenia kompozycji abstrakcyjnej.
Przetwarzam, upraszczam, dokonuję syntezy i tworzę niejako swoją wersję postrzeganej rzeczywistości. Inspiracja naturą otwiera za każdym razem nieporuszane dotąd przestrzenie, każde płótno jest dla mnie wyzwaniem, gdyż nie zakładam z góry etapu końcowego.
Jak zaczęła się Twoja przygoda z malarstwem, ze sztuką?
To był okres gimnazjum i pierwsze zajęcia z rysunku. Miało być hobby po godzinach, a stopniowo stało się tak, że sztuka wyszła na pierwszy plan i zbojkotowała dotychczasowe plany. Byłam w klasie o profilu biologiczno-chemicznym, miałam iść w ślady ojca na stomatologię.
Czas spędzony pod mikroskopem na zajęciach z biologii, przysłowiowe „dzielenie włosa na czworo” w analizowaniu świata natury pozostawił swoje pokłosie 😉
Jakim językiem posługujesz się tworząc?
W moich obrazach nawarstwianie plam i „kontrolowany przypadek” w tworzeniu plamy tworzą swą własną, specyficzną przestrzeń. Wychodząc od natury, zwracam się finalnie do wnętrza i świata moich subiektywnych uczuć.
Można powiedzieć, że kompozycja jest sumą wrażeń i emocji, które towarzyszą obcowaniu z naturą. Pejzaż przedstawiam za pomocą koloru, plamy i gestu, a kieruję się przy tym doświadczeniem i intuicją. Obserwowaną rzeczywistość intepretuję w sposób niedosłowny, syntetyczny.
W tym momencie pracujesz równolegle nad dwoma cyklami. Opowiedz o nich.
Cykl „Fragmenty Większej Całości” powstał inspirowany obrazami spod mikroskopu. To świat widziany w skali makro, a formy, rytmy i kolory zaczerpnięte z otaczającej mnie rzeczywistości stanowią zachęcenie i dalsze rozwinięcie w formie abstrakcyjnej. Formaty cyklu są bardzo zróżnicowane, zaczynając od najmniejszych 20x20cm, a kończąc na 130x100cm
Kontynuacją dalszych poszukiwań i inspiracji naturą stanowi cykl Pocztówki z Karkonoszy, w którym skupiam się na ukazaniu elementów krajobrazu i szeroko rozumianych form organicznych. Inspiracją są tu pejzaże górskie z moich rodzinnych Karkonoszy.
Pejzaż staje się pretekstem do ukazania różnorodności organicznych kształtów, i tekstur, zamkniętych w formę znanego krajobrazu Karkonoszy lub innych bliskich mi miejsc.
Forma obserwacji znowu jest nieprzypadkowa, tym razem obserwowaną rzeczywistość widzę niejako przez teleskop i wpisuje je w kształt koła, gdyż w zasadzie każdy przyrząd optyczny, poprzez który obserwujemy otaczającą nas rzeczywistość – od oka po soczewkę aparatu – ma kształt właśnie kulisty.
Pejzaże te obserwowane z dystansu, z oddalenia, zamieniają się w symbole, idee gór i stają się pretekstem do wyobrażenia gry abstrakcyjnych form i zestawień kolorystycznych.
Formaty cyklu są również zróżnicowane, zaczynając od 30 x 30, poprzez większe kwadraty 100 x 100 cm, a kończąc na 130 x 100 cm. Jednym słowem znajdzie się u mnie malarstwo na każdą miarę 😉
Tak naprawdę bardzo lubię różnicować formaty i dowolnie układać sobie z nich kompozycje na ścianach mojego mieszkania, bo w przypadku niektórych prac – szczególnie tych będących w cyklu, jest tak, że zestawione ze sobą, wzajemnie na tym zyskują. Tak więc ja układam je w zależności od potrzeby w dowolne konfiguracje i poliptyki i gwoździe idą w ruch stosunkowo często 😉
Tworzysz na zamówienie?
Tak. Początkowo się przed tym wzbraniałam, ale dziś widząc jaką satysfakcję daj współpraca z drugim człowiekiem i możliwość posiadania tego kontaktu, dziś bardzo lubię i cenię to współpracę, gdyż jest czymś znacznie więcej niż przekazanie gotowego obrazu w następne ręce.
Wywiad jest dostępny także w wersji podcast /do odsłuchania/.
Słuchaj na Spreaker Słuchaj na Spotify
Wszystkie odcinki możesz odsłuchać w wersji podcast, w aplikacji Spotify Słuchaj na Spotify
Drogi czytelniku, już dziś zapraszam Cię na kolejną rozmowę. Zapisz się do newslettera i nie przegap kolejnych odcinków podcastu Konik Kreatywny.
W przestrzeni Konika Kreatywnego poznasz polskich artystów, projektantów i wizjonerów. Jeśli interesują Cię ciekawi ludzie, zaprojektowane produkty, niezwykłe miejsca i smaki to miejsce jest dla Ciebie.
Obrazy prezentowane w wywiadzie są dostępne do kupienia.
Linki:
Michalina Choroszczak Tilgner /malarstwo/ > instagram / FB
Michalina Choroszczak Tilgner /sztuka użytkowa/ > instagram / FB
